03
May
“အေဖ႔လို ေအး၍ အေမ႔လို ထက္ခ်င္သည္”
Posted by zawye in ေဆာင္းပါး
“ေၾသာ္သားရယ္ ဒီလိုပဲေပါ႔ကြာ...ထမင္းၾကမ္းကို ဆားနဲ႔ ပဲ စားေတာ႕မယ္” ဟူေသာ အေဖ႔ လက္ သံုး စကား...။ အမွန္တရားဘာနဲ႔မွမလဲဘူး..။ဒါမ်ိဳးေတာ႔လာမလုပ္နဲ႔...ကိုယ္႔အရည္အခ်င္းသိကၡာတရားကိုေစာ္ကားတာလက္မခံ ဘာညာေပါင္း ေၿမာက္ၿမားစြာၿဖင္႔ အမ်ားကို စိတ္ထားေကာင္းသေလာက္မာနၾကီးသေလာက္ ထက္လွ သြက္လွေသာအေမ။
အေဖကေတာ႔ ေအးသေလာက္ ရိုးလွေပသည္..။သူ႔မွာ မာနဆိုတာမရွိ...အၿပိဳင္အဆိုင္ဆိုတာမရွိ။ ၿဖစ္ေနတာႏွင္႔ ရွိေနတာ ကိုအၿမဲႏွလံုးသြင္းတတ္လွေပသည္....။ အေမကေတာ႔ ဘုရားတရားလုပ္ သေလာက္စိတ္ ကအင္မတန္မွထက္လွေပသည္။ သူမ်ားက အကြက္ေက်ာ္လုပ္လွ်င္လဲ လက္မခံ ေဒါသေတြၾကီးေနတတ္ၿပန္။ အေဖကေတာ႔ အကြက္ေက်ာ္လို႔ေက်ာ္မွန္းပင္မသိ..စိတ္လဲမ၀င္စား...ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ သူအင္မတန္ တန္ဖိုးထား လွေသာ အစိုးရ၀န္ထမ္းအလုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္း(၃၀) ေက်ာ္လုပ္ ရိုးသားစြာလုပ္ေနရင္း မွပင္ ေထာင္ေခ်ာက္ ၾကားညွပ္ကာ နစ္နာမႈေတြခံစားခဲ႔ရေပသည္...အေမကေတာ႔ အေအးလြန္ၿပီး အလြန္းသည္ဟုမွတ္ ခ်က္ၿပဳခဲ႔သည္။ အေမကေတာ႔ ထက္သေလာက္ မသြက္ေပ...သူတစ္ဖက္သားဧ။္လုပ္ပုိင္ခြင္႔ ႏွင္႔ ဂုဏ္ သိကၡာကိုအင္မတန္ တန္ဖိုးထားကာ မာနသိကၡာၾကီးလြန္းလွေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကဆို လွ်င္အိမ္မွာအေမ ကတတြတ္တြတ္ ေၿပာဆိုၿမည္တြန္တတ္ေပသည္။ အေဖကေတာ႔ သူႏွင္႔မဆိုင္သလိုပင္..။ အလုပ္ကိစၥ၊ ရပ္ေရးရြာေရး လူမႈေရးကိစၥ၊ ဘာညာသာသကာေနၾကာကြာစိ အၿမဲလုပ္ေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဆံုးသတ္မွာ ေတာ႔ အေမလဲ အေဖ႔လိုပင္ ေလာကီေလာက သေဘာအရ ခံလုိက္ရသည္ကမ်ားေပသည္...။သည္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က မွတ္ခ်က္ၿပဳမိသည္ ...ထက္သေလာက္ သြက္သ ေလာက္ အသည္ဟု။ အေမကားလက္မခံတတ္ၿပန္ေသးေပ...ေလာကုတၱရာသေဘာအရ သူႏိုင္သည္တဲ႔..။ တကယ္ေတာ႔ အၿပင္အကာအေနႏွင္႔မူအေဖ ႏွင္႔ အေမ သည္ ရႈံးသည္ဟုေၿပာႏိုင္ သေလာက္ ေလာကုတၱရာ အႏွစ္ႏွင္႔ၾကည္႔လွ်င္ကားၾကီးၿမတ္စြာေအာင္ႏိုင္ၿခင္းပင္...။
ကၽြန္ေတာ္႔မိဘမ်ားသည္ လခစားႏိုင္ငံ ၀န္ထမ္းမ်ားၿဖစ္ၾက ကာ ဘ၀ကို ရိုးစင္းစြာၿဖတ္ေက်ာ္ေနထိုင္လိုသူမ်ား ၿဖစ္ၾကေပသည္...။ ရိုးရိုးၾကည္႔ကာ တည္႔တည္႔ပင္ရႈၿမင္တတ္ၾကေပသည္..။ ရုန္းကန္မႈ ကို ဘ၀ဟု အဓိပၸာယ္ ဖြင္႔ၾကကာ တရားေတာ္က္ိုအားကိုးလြန္းတတ္ၾကဧ။္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္(၁၆) ႏွစ္ မွစ၍ အသက္၂၀ ေက်ာ္စြန္းသည္ထိ အေဖႏွင္႔ အေမတို႔ဧ။္ ဘ၀ရပ္တည္မႈ ကို အားရမႈ မရွိခဲ႔ေပ ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘ၀တေလွ်ာက္လုိခ်င္မႈ တပ္မက္မႈ မေက်နပ္မႈ ေလာဘေတြမ်ားၿဖင္႔သာ ပူပူေလာင္ ေလာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔ရဧ။္။ ၿပ ႆနာ မ်ားအား အရွိန္ၿပင္းၿပင္းႏွင္႔ ေဆာင္႔တြန္း တိုက္ခဲ႔တတ္ေပသည္။ထိုသို႔ေသာအခါမ်ိဳး၌ အေဖ႔လိုအပူၿငိမ္းေသာ အသြင္ၿပင္ကို တရႈိက္ရႈိက္မက္မက္ တမ္းတခဲ႔ ဖူးေပ သည္။ အေမကဲ႔သို႔ ထက္ၿမက္ေသာအသြင္ ၿဖင္႔ၿပ ႆနာကိုေၿဖရွင္း ၿခင္ကဲ႔ေပသည္။ အေဖ ႏွင္႔အေမတို႔ ဘ၀ႏွင္႔ ရင္း၍ ရ ရွိခဲ႔ေသာ သင္ခန္းစားမ်ား အား ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ နာၾကဥ္မႈအၿဖစ္ခံယူကာေရွ႔ခရီးကိုဆက္ခ်င္ခဲ႔မိေပသည္။
အမွန္၌မူ ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြ ခံယူခ်က္ေတြသည္ ေသြဖယ္လမ္းမွားေနခဲ႔ေပဧ။္ ။ အေဖ ႏွင္႔အေမ ကမူၿပ ႆနာကို ေယဘူယ်ၿဖစ္စဥ္တစ္ခု ဟုသတ္မွတ္ယူဆကာ ေၿဖရွင္းႏိုင္ခဲ႔ၾကဧ။္။ အၿငိဳးေတးအာဃာတမ်ား အားတရားႏွလံုးသြင္းကာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေနႏိုင္ခဲ႔ၾကေပသည္..။ကၽြန္ေတာ္အေနႏွင္႔ မူလူငယ္ဟူေသာ မာန္မ်ားၿဖင္႔ ပူေလာင္မႈေဇာၿဖင္႔ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ခဲခဲ႔ေပသည္....။ယခင္ကာလမ်ား၌လူဟုၿမင္မွတ္ပါကအၿပိဳင္အဆိုင္သတ္မွတ္ၾကိဳးစားရာၿပိဳင္ဖက္ မ်ားသဖြယ္သေဘာထားခဲ႔မိသည္။ပေရာဂတစ္ခုေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုၾကီးမားစြာ ဆံုးရႈံးမႈမ်ားအားဆက္ တိုက္ဆိုသလိုပင္ၾကံဳဆံုခဲ႔ရာ၌မူ အပူအၾကီးဆံုးမွာ သားၾကီး ၾသရသ ဟူသည္႔ကၽြန္ေတာ္ပင္ၿဖစ္ခဲ႔သည္။ ပူေလာင္မႈေလာကဓံၾကံဳ တိုင္း လည္း အေဖႏွင္႔ အေမၾသ၀ါဒကိုအေၿပးအလြားခံယူမွသာ သက္သာခဲ႔သည္။
အသက္(၂၀) ေက်ာ္ေသာအခါ၌မူ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားဧ။္ေက်းဇူးၿဖင္႔ မိမိကိုယ္မိမိဆန္းဆစ္မႈ တခ်ိဳ႔ ၿပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ႔ရာ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာအမွားတခိ်ဳ႔အား အမွန္တရားဘက္သို႔ အနည္းငယ္ယိမ္း၍ၾကည္႔ရႈသံုး သပ္ႏိူ္င္ခဲ႔ေပသည္။ ခံယူခ်က္အခ်ိဳ႔၊ အေတြးအၿမင္အခ်ိဳ႕ ရင္႔က်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေသာအဆင္႔ ပင္။ လူေတြ ကိုဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ကိုယ္ခ်င္းစာလာႏိုင္ခဲ႔ေပသည္....ေလာဘအခ်ိဳ႕တို႔အေတာသတ္ႏိုင္လာကာေမတၱာ ထားႏိုင္ခဲ႔ေပသည္....။ၾကည္ႏူးၿငိမ္းေအးမႈအခ်ိဳ႕တို႔ခံစားသီးပြင္႔ႏိုင္ခဲ႔ေပသည္....။သို႔ေသာ္လူ႔ဘ၀ေခါက္ရိုးမက်ိဳးႏိုင္ခင္ ပင္ရင္႔က်က္မႈသင္ခန္းစာအခ်ိဳ႕သည္ေလၿပင္းသဖြယ္တုိက္ခပ္ကာ လုပ္ငန္းခြင္ ဟူေသာအသြင္ၿဖင္႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာၿပန္ေပသည္။ အေဖ ႏွင္႔ အေမတို႔ဧ။္လုပ္ငန္းခြင္မ်ားအားကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ခဲ႔ကာ ရိုးေအးစြာၿဖင္႔ ထက္ၿမက္စြာေၿဖရွင္းၾကည္႔ခဲ႔မိသည္။ဘာတဲ႔လူ႔ေဘာင္ေလာကမွာ ၀င္မရႈပ္နဲ႔တဲ႔...။ ေကာင္ေလးမင္းငယ္ပါေသးတယ္ဟူေသာ ....အေၾကာင္းၿပၿပစ္ခ်က္ၾကီး ကမာနကို ပက္ပက္စက္စက္ ထိုးၾကိတ္တတ္ၾကၿပန္သည္....။ လူငယ္မ်ားဧ။္အားကိုးရာအမွန္တရားမွာအရည္အခ်င္းပင္။ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားက တက္သစ္စ အညႊန္႔အဖူးမ်ားၿဖစ္ေသာအရည္အခ်င္းမ်ားအား ရိုက္ခ်ိဳးကာ ငါ ဟူေသာ တစ္ကိုယ္ရည္ အတၱတရားမ်ားၿဖင္႔ ဖံုးလြမ္းထားခ်င္ ၾကၿပန္ရာ..အသို႔နည္းၿဖင္႔ရွာၾကံဆေၿဖရွင္းအံ႕။
ႏူငယ္ေသာ ႏွလံုးသားခံယူခ်က္မ်ားယိမ္းယိုင္ခဲ႔ရဧ။္ ၿပန္လည္တည္ေဆာင္မႈမ်ားအား အၿပင္းအထန္ ၾကိဳးစားေလ႕က်င္႔တည္ေဆာက္ခဲ႔ရၿပန္သည္။ ဘတ္စ္ကားတစ္ေနရာ...ထိုင္ခံုတစ္ေနရာစာ....အိပ္ရာေနရာ တစ္ေနရာစာ.....လူ႔ေဘာင္ေလာကအလယ္ တင္႔တယ္ၿခင္းဟူေသာ ေနရာေလးတစ္ေနရာ...ေသဆံုးခါနီး ႏွင္႔ ထြက္ခြာခါနီး သတ္မွတ္ခ်က္ဟူေသာေနရာေလးတစ္ေနရာ အတြက္ အၿပင္းအထန္ေလာကဓံလႈိင္းေတြၾကား ၾကိဳးစားရင္ဆိုင္ကာ လိမၼာပါးနပ္ၿခင္းအေဖာ္ၿပဳခဲ႔ရၿပန္ဧ။္။ သို႔ေသာ္ အေဖႏွင္႔အေမကဲ႔သို႔ တင္းတိမ္ေရာင္႕ ရဲစြာ ၿဖင္႔ေအးခ်မ္းမႈမ်ားအားမရွာေဖြႏိုင္ခဲ႔ေသးပါ။ ေအာင္ၿမင္မႈအခ်ိဳ႕ရရွိဖို႔ၾကိဳးစားေနခဲ႔ရာ အသက္(၂၀) ၌ ငါးခု စြန္းေတာ႔ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္ယခုအခ်ိန္ထိ တစုိုက္မတ္မတ္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္က အမုန္းတရားမ်ား မေလာက္မင အရာ၀တၳဳအခ်ိဳ႔ ႏွင႔္ မမက္ေမာေလာက္သည္႔ေနရာေလးတစ္ေနရာ၊ မၾကာခဏေဖာက္ ဖ်က္တတ္သည္႔အမွားတခိ်ဳ႕ပင္။ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္က အေဖ႔လို ရိုးေအး၍ အေမ႔လို ဘ၀အားထက္ၿမက္စြာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အားအင္တည္းဟူေသာ ရင္႔က်က္မႈ အခ်ိဳ႕ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္ၾကိဳးစားရေပဦးမည္ဟုပင္..........။
အေဖကေတာ႔ ေအးသေလာက္ ရိုးလွေပသည္..။သူ႔မွာ မာနဆိုတာမရွိ...အၿပိဳင္အဆိုင္ဆိုတာမရွိ။ ၿဖစ္ေနတာႏွင္႔ ရွိေနတာ ကိုအၿမဲႏွလံုးသြင္းတတ္လွေပသည္....။ အေမကေတာ႔ ဘုရားတရားလုပ္ သေလာက္စိတ္ ကအင္မတန္မွထက္လွေပသည္။ သူမ်ားက အကြက္ေက်ာ္လုပ္လွ်င္လဲ လက္မခံ ေဒါသေတြၾကီးေနတတ္ၿပန္။ အေဖကေတာ႔ အကြက္ေက်ာ္လို႔ေက်ာ္မွန္းပင္မသိ..စိတ္လဲမ၀င္စား...ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ သူအင္မတန္ တန္ဖိုးထား လွေသာ အစိုးရ၀န္ထမ္းအလုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္း(၃၀) ေက်ာ္လုပ္ ရိုးသားစြာလုပ္ေနရင္း မွပင္ ေထာင္ေခ်ာက္ ၾကားညွပ္ကာ နစ္နာမႈေတြခံစားခဲ႔ရေပသည္...အေမကေတာ႔ အေအးလြန္ၿပီး အလြန္းသည္ဟုမွတ္ ခ်က္ၿပဳခဲ႔သည္။ အေမကေတာ႔ ထက္သေလာက္ မသြက္ေပ...သူတစ္ဖက္သားဧ။္လုပ္ပုိင္ခြင္႔ ႏွင္႔ ဂုဏ္ သိကၡာကိုအင္မတန္ တန္ဖိုးထားကာ မာနသိကၡာၾကီးလြန္းလွေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကဆို လွ်င္အိမ္မွာအေမ ကတတြတ္တြတ္ ေၿပာဆိုၿမည္တြန္တတ္ေပသည္။ အေဖကေတာ႔ သူႏွင္႔မဆိုင္သလိုပင္..။ အလုပ္ကိစၥ၊ ရပ္ေရးရြာေရး လူမႈေရးကိစၥ၊ ဘာညာသာသကာေနၾကာကြာစိ အၿမဲလုပ္ေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဆံုးသတ္မွာ ေတာ႔ အေမလဲ အေဖ႔လိုပင္ ေလာကီေလာက သေဘာအရ ခံလုိက္ရသည္ကမ်ားေပသည္...။သည္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က မွတ္ခ်က္ၿပဳမိသည္ ...ထက္သေလာက္ သြက္သ ေလာက္ အသည္ဟု။ အေမကားလက္မခံတတ္ၿပန္ေသးေပ...ေလာကုတၱရာသေဘာအရ သူႏိုင္သည္တဲ႔..။ တကယ္ေတာ႔ အၿပင္အကာအေနႏွင္႔မူအေဖ ႏွင္႔ အေမ သည္ ရႈံးသည္ဟုေၿပာႏိုင္ သေလာက္ ေလာကုတၱရာ အႏွစ္ႏွင္႔ၾကည္႔လွ်င္ကားၾကီးၿမတ္စြာေအာင္ႏိုင္ၿခင္းပင္...။
ကၽြန္ေတာ္႔မိဘမ်ားသည္ လခစားႏိုင္ငံ ၀န္ထမ္းမ်ားၿဖစ္ၾက ကာ ဘ၀ကို ရိုးစင္းစြာၿဖတ္ေက်ာ္ေနထိုင္လိုသူမ်ား ၿဖစ္ၾကေပသည္...။ ရိုးရိုးၾကည္႔ကာ တည္႔တည္႔ပင္ရႈၿမင္တတ္ၾကေပသည္..။ ရုန္းကန္မႈ ကို ဘ၀ဟု အဓိပၸာယ္ ဖြင္႔ၾကကာ တရားေတာ္က္ိုအားကိုးလြန္းတတ္ၾကဧ။္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္(၁၆) ႏွစ္ မွစ၍ အသက္၂၀ ေက်ာ္စြန္းသည္ထိ အေဖႏွင္႔ အေမတို႔ဧ။္ ဘ၀ရပ္တည္မႈ ကို အားရမႈ မရွိခဲ႔ေပ ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘ၀တေလွ်ာက္လုိခ်င္မႈ တပ္မက္မႈ မေက်နပ္မႈ ေလာဘေတြမ်ားၿဖင္႔သာ ပူပူေလာင္ ေလာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔ရဧ။္။ ၿပ ႆနာ မ်ားအား အရွိန္ၿပင္းၿပင္းႏွင္႔ ေဆာင္႔တြန္း တိုက္ခဲ႔တတ္ေပသည္။ထိုသို႔ေသာအခါမ်ိဳး၌ အေဖ႔လိုအပူၿငိမ္းေသာ အသြင္ၿပင္ကို တရႈိက္ရႈိက္မက္မက္ တမ္းတခဲ႔ ဖူးေပ သည္။ အေမကဲ႔သို႔ ထက္ၿမက္ေသာအသြင္ ၿဖင္႔ၿပ ႆနာကိုေၿဖရွင္း ၿခင္ကဲ႔ေပသည္။ အေဖ ႏွင္႔အေမတို႔ ဘ၀ႏွင္႔ ရင္း၍ ရ ရွိခဲ႔ေသာ သင္ခန္းစားမ်ား အား ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ နာၾကဥ္မႈအၿဖစ္ခံယူကာေရွ႔ခရီးကိုဆက္ခ်င္ခဲ႔မိေပသည္။
အမွန္၌မူ ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြ ခံယူခ်က္ေတြသည္ ေသြဖယ္လမ္းမွားေနခဲ႔ေပဧ။္ ။ အေဖ ႏွင္႔အေမ ကမူၿပ ႆနာကို ေယဘူယ်ၿဖစ္စဥ္တစ္ခု ဟုသတ္မွတ္ယူဆကာ ေၿဖရွင္းႏိုင္ခဲ႔ၾကဧ။္။ အၿငိဳးေတးအာဃာတမ်ား အားတရားႏွလံုးသြင္းကာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေနႏိုင္ခဲ႔ၾကေပသည္..။ကၽြန္ေတာ္အေနႏွင္႔ မူလူငယ္ဟူေသာ မာန္မ်ားၿဖင္႔ ပူေလာင္မႈေဇာၿဖင္႔ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ခဲခဲ႔ေပသည္....။ယခင္ကာလမ်ား၌လူဟုၿမင္မွတ္ပါကအၿပိဳင္အဆိုင္သတ္မွတ္ၾကိဳးစားရာၿပိဳင္ဖက္ မ်ားသဖြယ္သေဘာထားခဲ႔မိသည္။ပေရာဂတစ္ခုေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုၾကီးမားစြာ ဆံုးရႈံးမႈမ်ားအားဆက္ တိုက္ဆိုသလိုပင္ၾကံဳဆံုခဲ႔ရာ၌မူ အပူအၾကီးဆံုးမွာ သားၾကီး ၾသရသ ဟူသည္႔ကၽြန္ေတာ္ပင္ၿဖစ္ခဲ႔သည္။ ပူေလာင္မႈေလာကဓံၾကံဳ တိုင္း လည္း အေဖႏွင္႔ အေမၾသ၀ါဒကိုအေၿပးအလြားခံယူမွသာ သက္သာခဲ႔သည္။
အသက္(၂၀) ေက်ာ္ေသာအခါ၌မူ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားဧ။္ေက်းဇူးၿဖင္႔ မိမိကိုယ္မိမိဆန္းဆစ္မႈ တခ်ိဳ႔ ၿပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ႔ရာ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာအမွားတခိ်ဳ႔အား အမွန္တရားဘက္သို႔ အနည္းငယ္ယိမ္း၍ၾကည္႔ရႈသံုး သပ္ႏိူ္င္ခဲ႔ေပသည္။ ခံယူခ်က္အခ်ိဳ႔၊ အေတြးအၿမင္အခ်ိဳ႕ ရင္႔က်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေသာအဆင္႔ ပင္။ လူေတြ ကိုဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ကိုယ္ခ်င္းစာလာႏိုင္ခဲ႔ေပသည္....ေလာဘအခ်ိဳ႕တို႔အေတာသတ္ႏိုင္လာကာေမတၱာ ထားႏိုင္ခဲ႔ေပသည္....။ၾကည္ႏူးၿငိမ္းေအးမႈအခ်ိဳ႕တို႔ခံစားသီးပြင္႔ႏိုင္ခဲ႔ေပသည္....။သို႔ေသာ္လူ႔ဘ၀ေခါက္ရိုးမက်ိဳးႏိုင္ခင္ ပင္ရင္႔က်က္မႈသင္ခန္းစာအခ်ိဳ႕သည္ေလၿပင္းသဖြယ္တုိက္ခပ္ကာ လုပ္ငန္းခြင္ ဟူေသာအသြင္ၿဖင္႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာၿပန္ေပသည္။ အေဖ ႏွင္႔ အေမတို႔ဧ။္လုပ္ငန္းခြင္မ်ားအားကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ခဲ႔ကာ ရိုးေအးစြာၿဖင္႔ ထက္ၿမက္စြာေၿဖရွင္းၾကည္႔ခဲ႔မိသည္။ဘာတဲ႔လူ႔ေဘာင္ေလာကမွာ ၀င္မရႈပ္နဲ႔တဲ႔...။ ေကာင္ေလးမင္းငယ္ပါေသးတယ္ဟူေသာ ....အေၾကာင္းၿပၿပစ္ခ်က္ၾကီး ကမာနကို ပက္ပက္စက္စက္ ထိုးၾကိတ္တတ္ၾကၿပန္သည္....။ လူငယ္မ်ားဧ။္အားကိုးရာအမွန္တရားမွာအရည္အခ်င္းပင္။ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားက တက္သစ္စ အညႊန္႔အဖူးမ်ားၿဖစ္ေသာအရည္အခ်င္းမ်ားအား ရိုက္ခ်ိဳးကာ ငါ ဟူေသာ တစ္ကိုယ္ရည္ အတၱတရားမ်ားၿဖင္႔ ဖံုးလြမ္းထားခ်င္ ၾကၿပန္ရာ..အသို႔နည္းၿဖင္႔ရွာၾကံဆေၿဖရွင္းအံ႕။
ႏူငယ္ေသာ ႏွလံုးသားခံယူခ်က္မ်ားယိမ္းယိုင္ခဲ႔ရဧ။္ ၿပန္လည္တည္ေဆာင္မႈမ်ားအား အၿပင္းအထန္ ၾကိဳးစားေလ႕က်င္႔တည္ေဆာက္ခဲ႔ရၿပန္သည္။ ဘတ္စ္ကားတစ္ေနရာ...ထိုင္ခံုတစ္ေနရာစာ....အိပ္ရာေနရာ တစ္ေနရာစာ.....လူ႔ေဘာင္ေလာကအလယ္ တင္႔တယ္ၿခင္းဟူေသာ ေနရာေလးတစ္ေနရာ...ေသဆံုးခါနီး ႏွင္႔ ထြက္ခြာခါနီး သတ္မွတ္ခ်က္ဟူေသာေနရာေလးတစ္ေနရာ အတြက္ အၿပင္းအထန္ေလာကဓံလႈိင္းေတြၾကား ၾကိဳးစားရင္ဆိုင္ကာ လိမၼာပါးနပ္ၿခင္းအေဖာ္ၿပဳခဲ႔ရၿပန္ဧ။္။ သို႔ေသာ္ အေဖႏွင္႔အေမကဲ႔သို႔ တင္းတိမ္ေရာင္႕ ရဲစြာ ၿဖင္႔ေအးခ်မ္းမႈမ်ားအားမရွာေဖြႏိုင္ခဲ႔ေသးပါ။ ေအာင္ၿမင္မႈအခ်ိဳ႕ရရွိဖို႔ၾကိဳးစားေနခဲ႔ရာ အသက္(၂၀) ၌ ငါးခု စြန္းေတာ႔ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္ယခုအခ်ိန္ထိ တစုိုက္မတ္မတ္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္က အမုန္းတရားမ်ား မေလာက္မင အရာ၀တၳဳအခ်ိဳ႔ ႏွင႔္ မမက္ေမာေလာက္သည္႔ေနရာေလးတစ္ေနရာ၊ မၾကာခဏေဖာက္ ဖ်က္တတ္သည္႔အမွားတခိ်ဳ႕ပင္။ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္က အေဖ႔လို ရိုးေအး၍ အေမ႔လို ဘ၀အားထက္ၿမက္စြာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အားအင္တည္းဟူေသာ ရင္႔က်က္မႈ အခ်ိဳ႕ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္ၾကိဳးစားရေပဦးမည္ဟုပင္..........။
