“အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ”ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေမးဖူးၾကမယ္၊ ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာလည္း သည္ေမးခြန္းကို မၾကာခဏ အေမးခံရဖူးသလို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သည္ေမးခြန္းကို ေမးမိခဲ့ဖူးတယ္။

အသက္ ေတာ္ေတာ္ရတဲ့အထိ အခ်စ္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ခဲ့႐ိုး အမွန္ပါ။ ဘဝမွာ မိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ရည္ငံဖူးတယ္၊ အေတာ္ မ်ားမ်ားကိုလည္း စြဲလမ္းဖူးတယ္၊ မစားႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္၊ တမိႈင္မိႈင္၊ တေတြေတြနဲ႔ ေၾကြခဲ့ဖူး၊ ေဝခဲ့ဖူး၊ ေလခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဲဒါေတြကိုပဲ “အခ်စ္”လို႔ ယံုမွတ္မွားေနခဲ့တာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္တဲ့ အထိပါပဲ။ ဒါေတာင္ ကြ်န္ေတာ္က စာေတြ အေတာ္ဖတ္ထားခဲ့တဲ့အတြက္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာဆိုတာနဲ႔ ႏွစ္သက္ စြဲလမ္းမႈတို႔ ကြာျခားတဲ့ အေၾကာင္းကို “စာသိ” သိထားခဲ့တာပါ။ အဲသလို သိပင္သိျငားေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳရခ်ိန္တိုင္းမွာ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းမႈကို အခ်စ္လို႔ ထင္ျမင္ ယံုမွားတာကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားခဲ့ဘူး။

အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေလာက္ ေရာက္တဲ့အခါမွ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ အခ်စ္ဆိုတာကို ဘြားခနဲ ေတြ႕သြားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

တေလာဆီက မိတ္ေဆြေလးတစ္ေယာက္က “အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ”ဆိုတဲ့ အပ္ေၾကာင္းထပ္ ေမးခြန္းကို ေမးေနတာ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို တည္ၿပီး ေမးတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေျဖၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာခဲ့မိရပါတယ္။ စိတ္နာနာနဲ႔ကို ေျဖလိုက္စမ္းခ်င္တာပါ။

“စိတ္နာနာနဲ႔”လို႔ ေျပာရတာလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းမႈကို အခ်စ္လို႔ ယံုမွားၿပီး လြဲခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြအေပၚ စိတ္နာတာက တစ္ေၾကာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္က မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြမွာလည္း အဲဒီ့ႏွစ္သက္စြဲလမ္းမႈကိုပဲ အခ်စ္လို႔ ထင္ျမင္ ယံုမွားၿပီး ေရႊျမင့္မိုရ္ တစ္ေတာင္လံုးကို တံုးမွတ္လို႔ ခုန္မိၾကရာက မေထြးႏိုင္၊ မအံႏိုင္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာကို ျမင္ေန၊ ၾကားေန၊ ေတြ႕ေနရတာလည္း ပါျပန္ပါေသးတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ထားတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကို စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖြဲ႕ ဝိတၱာရခ်ဲ႕ဖို႔ စိတ္ကူးက ေပၚလာရပါေတာ့တယ္။

ႏွစ္သက္ စြဲလမ္းမႈ သို႔မဟုတ္ မႊန္စိတ္

သိုးေဆာင္းဘာသာစကားမွာေတာ့ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းမႈကို INFATUATION လို႔ ေခၚပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ LOVE နဲ႔ လံုးလံုး မသက္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥပါ။ အရပ္သံုးစကားနဲ႔ အလြယ္ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ “မႊန္စိတ္”လို႔ ေခၚရမယ္ ထင္ပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့ အရာဝတၳဳတစ္ခုခုအေပၚမွာ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းစိတ္က အခ်ိန္မေရြး ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ “ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္”ဆိုတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ဝတၳဳထဲက ကေလးေလးရဲ႕ ဘႀကီးေအာင္ ထုဆစ္ေနတဲ့ ယမင္း႐ုပ္ကေလးအေပၚ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းမႈမ်ိဳးဟာ လူတို႔ရဲ႕ ဘဝမွာ အခ်ိန္အခါမေရြး၊ အသက္အရြယ္မေရြး၊ ဉာဏ္ပညာမေရြးဘဲကို ေပၚလာႏိုင္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးပါ။

ႏႈတ္ခမ္းနီေလး တစ္ေတာင့္၊ ပိတ္စေလး တစ္စမွသည္ ကားတစ္စင္း၊ အိမ္တစ္လံုးအထိလည္း ႏွစ္သက္စြဲလမ္းမႈဆိုတာ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ပါတယ္။ ဒါက သက္မဲ့ အရာဝတၳဳေတြအေပၚ စြဲလမ္းႏွစ္သက္တာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီ့ကမွ တစ္ဆင့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ကား၊ စာတစ္ပိုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ ေတးသြားတစ္စကို ႏွစ္သက္စြဲလမ္းတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ အႏုပညာရဲ႕ ဖမ္းစားမႈ “ေမွာ္”က ပါလာၿပီ။ အဲဒီ့က တစ္ဆင့္ အဆိုေတာ္တစ္ဦး၊ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္လက္ကို ႏွစ္သက္စြဲလမ္းမႈမ်ိဳးလည္း ရွိေနျပန္တယ္။ သည္အခါက်ျပန္ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အေပၚ စြဲလမ္းမႈက အနည္းနဲ႔အမ်ား ကဲလာပါၿပီ။

တရားသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ တပ္မက္ျခင္းဆိုတဲ့ တဏွာက သက္ရွိကိုပဲ စြဲလမ္း၊ စြဲလမ္း၊ သက္မဲ့ကိုပဲ တြယ္ၿငိ၊ တြယ္ၿငိ၊ အတူတူပါပဲ။ ေလာကီ သံုးစကားျဖစ္တဲ့ တဏွာေပမကေတာ့ သက္မဲ့ေတြနဲ႔ မသက္ဆိုင္လွဘဲ သက္ရွိမ်ားအေပၚ စြဲလမ္းတပ္မက္စိတ္ကိုသာ တံဆိပ္ကပ္ေပးၾက႐ိုးပါ။

မစားႏိုင္ မအိပ္ႏိုင္၊ တမိႈင္မိႈင္ တေတြေတြ၊ တေခြေခြ တတမ္းတမ္း၊ တႏြမ္းႏြမ္း တအိအိ ျဖစ္မိၾကရတာဟာ အဲဒီ့စြဲလမ္းတပ္မက္စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ အ႐ူးအမူးျဖစ္ၾကရတာဟာလည္း အဲဒီ့စြဲလမ္းတပ္မက္မႈေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။

လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္က “ဂစ္တာ” တစ္လံုးကို အ႐ူးအမူး ရယူ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ စားလည္း သည္စိတ္၊ သြားလည္း သည္စိတ္နဲ႔ ေနျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ရွစ္ႏွစ္ရြယ္ ကြ်န္ေတာ့္သမီးေလးက လက္ပတ္နာရီကိုပဲ တပူဆာဆာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ သားေတာ္ေမာင္က်ျပန္ေတာ့ ေသနတ္၊ ေသနတ္နဲ႔၊ ဘာလိုခ်င္လဲလို႔ ေမးမိတိုင္း ေသနတ္ေနခဲ့တာမ်ိဳးလည္း ၾကံဳဖူးတယ္။

ဒါေတြက အခ်ိန္တန္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ဝင္စားမႈ ေျပာင္းသြားရင္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း လိုခ်င္တာ ရၿပီး ႐ိုးအီသြားရင္ အလိုလို ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ စြဲလမ္းတပ္မက္မႈမ်ိဳးပါ။

သက္ရွိျဖစ္တဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အေပၚ စြဲလမ္းတပ္မက္မႈကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္တတ္ဘူး။ ဆိုၾကပါစို႔၊ လူပ်ိဳေဖာ္ မဝင့္တဝင္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ဟာ “ခင္သန္းႏု”ကို အရမ္းစြဲလမ္းတာ။ ခင္သန္းႏုမွ ခင္သန္းႏုပဲ၊ ဘယ္မင္းသမီးကိုမွ ၾကည့္လို႔ မရဘူး။ အိပ္မက္ထဲေတာင္ ခင္သန္းႏုကို ထည့္မက္တဲ့အထိ စြဲတာပါ။
ခ်ိဳျပံဳးေပၚလာေတာ့ ခ်ိဳျပံဳးကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက ခင္သန္းႏုကို စြဲသေလာက္ေတာ့ မစြဲဘူး။ အိပ္မက္ထဲလည္း ခ်ိဳျပံဳးကို မမက္မိဘူး။ ႀကိဳက္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္တယ္၊ တပ္မက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မစြဲလမ္းတာလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒါက ကိုယ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ နီးစပ္စရာ၊ ပတ္သက္စရာ လမ္းမရွိတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အေပၚ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းတာ၊ တပ္မက္တာကို ဥပမာေပးလိုက္တာပါ။

အဲဒီ့ကမွတစ္ဆင့္ ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို ႏွစ္သက္ စြဲလမ္းရတာမ်ိဳးကလည္း ရွိလာပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိထဲမွာ လွတယ္လို႔ ထင္တဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို ႏွစ္သက္စြဲလမ္းတာပါ။

အဲဒါက်ေတာ့ “ဂစ္တာ”ကို စြဲလမ္းတာမ်ိဳး၊ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ကို စြဲတာမ်ိဳးထက္ ပိုသြားပါၿပီ။ အဲဒီ့စိတ္ရဲ႕တပ္မက္မႈ အတိုင္းအဆက ပိုလို႔ ႀကီးပါတယ္။ ရယူပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ေတြကလည္း နီးစပ္ရင္ နီးစပ္သေလာက္ကို ဆီးမႏိုင္၊ တားမရ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေနရတာနဲ႔ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ျဖစ္ရတာဟာလည္း အဲဒီ့စြဲလမ္းတပ္မက္မႈပါပဲ။ ပင္လယ္ကိုပဲ ကူးရ ကူးရ၊ ေတာင္ေတြကိုပဲ ေက်ာ္ရ ေက်ာ္ရ၊ ဆူးပံုကိုပဲ နင္းရ နင္းရ၊ ဘာကိုမဆို ေက်ာ္လႊား ရင္ဆိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတာဟာ အဲဒီ့ “တပ္မက္စိတ္”ေၾကာင့္ပါပဲ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ စြဲလမ္းတပ္မက္မႈဟာ လူကို ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့သြားေစတတ္ပါတယ္။ “မႊန္စိတ္”ဆိုတာ အဲဒီ့မွာ ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒါကိုပဲ အခ်စ္လို႔ ထင္မိ၊ ယံုမိတတ္ၾကတာလည္း လူတိုင္းေလာက္ နီးနီးပါပဲ။ သည္ေနရာမွာ လူပ်ိဳအပ်ိဳေဖာ္ဝင္ခါစမို႔လို႔၊ ငယ္ေသးလို႔၊ ႏုေသးလို႔ အဲသလိုျဖစ္ရတာလို႔ ထင္စရာ ရွိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီ့“မႊန္စိတ္”ဟာ အရြယ္မေရြးပါဘူး၊ ေက်ာင္းသင္ပညာေတြနဲ႔လည္း သိပ္မဆိုင္ပါဘူး။ စြဲလမ္းမႈအတိုင္းအဆ ႀကီးရင္ႀကီးသလို အခ်ိန္အရြယ္မေရြးဘဲ ေပၚလာတတ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးပါ။ အဲဒါကို သတိေတြ၊ ဉာဏ္ေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ ကြပ္ကဲမႈ မျပဳႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘဝေလွပါ စံုးစံုးနစ္သြားရတတ္တယ္။

ပိုဆိုးတာက အဲဒီ့ “မႊန္စိတ္”ကိုပဲ “အခ်စ္”လို႔ ခမ္းနားတဲ့ တံဆိပ္တစ္ခု ကပ္လိုက္တာနဲ႔တင္ ထင္ရာစိုင္းလိုက္ခ်င္စရာ ပိုေကာင္းသြားပါတယ္။ ဝတၳဳေတြ၊ သီခ်င္းေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြကလည္း ခ်စ္ၿပီးရင္း ခ်စ္ျပေနေလေတာ့ကာ နဂိုကမွ လူေတြမွာ ဂေယာင္ျပေနတဲ့ၾကားထဲ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္သလိုေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေရာလား။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ေတြကို ဖြဲ႕ဆိုသီကံုးတင္ဆက္ေနၾကတဲ့ အႏုပညာသည္ အမ်ားစုကိုယ္တိုင္က မႊန္စိတ္နဲ႔ အခ်စ္နဲ႔ မခြဲတတ္ရွာၾကတာကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။

“အခ်စ္အတြက္ျဖင့္ အသက္ပင္ ေသေသ”တို႔ေခတ္မွသည္ “ကိုယ္ ေၾကကြဲေနၿပီ”လို႔ အက္ကြဲတုန္ယင္စြာ ေအာ္ၾကတဲ့ေခတ္အထိ အခ်စ္ဖြဲ႕ အမ်ားစုကို မႊန္ေနခ်ိန္မွာ ေရးခဲ့၊ သီခဲ့တာမ်ိဳးေတြသာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေတြးေနမိရတယ္။

အဲသလို မႊန္လို႔ေကာင္းေနခ်ိန္က ယူတတ္ရင္ တယ္ အရသာရွိတာမ်ိဳးကလား။ လမင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးလည္း လြမ္းလို႔ ရတယ္၊ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရင္းနဲ႔လည္း တမ္းတလို႔ ရတယ္၊ သစ္ရြက္ကေလးေတြ လႈပ္တာကို ၾကည့္ၿပီးလည္း မ်က္ရည္စို႔လို႔ ရတယ္၊ ယုတ္စြအဆံုး ဟိုဘက္အိမ္က ကေလး ငိုရင္ေတာင္ အလိုလို ဆို႔ခ်င္ဆို႔ေနႏိုင္ေသးတဲ့အျဖစ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့“မႊန္စိတ္”က အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္မွာ အေတာသတ္သြားတတ္စျမဲပါပဲ။ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ႐ိုးသြား၊ အီသြားခ်ိန္မွာ အခ်စ္လို႔ ထင္တာေတြ အားလံုးကို ျပည္ဖံုးကားခ်လိုက္ခ်င္လာၾကတာ လူတိုင္းမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ကိစၥပါ။

လက္ထဲမွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ မဆုပ္ကိုင္မိေသးခင္၊ အေငြ႕ေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ တင္းတိမ္ေနရခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ အဲဒီ့မႊန္စိတ္ကိုပဲ အခ်စ္လို႔ “အမွတ္မွား”ေနခဲ့ရာက တကယ္လည္း လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္၊ ဆုပ္ကိုင္ခြင့္ေတြရ၊ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတြရ၊ စားသံုးခြင့္ေတြရၿပီဆိုတာနဲ႔ ႐ိုးအီမႈက တျဖည္းျဖည္း ဖြံ႕ၿဖိဳးလာပါေတာ့တယ္။
သည္အခါမွာ တျခားတစ္ပါးသူဘက္ ေျခဦးလွည့္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ သည္ကိစၥဟာ ေယာက္်ားေတြမွာေတာ့ အလြန္ သိသာ ထင္ရွားတဲ့ ကိစၥပါ။ မိန္းမသားေတြမွာက်ေတာ့ အရွက္တရားရယ္၊ အစဥ္အဆက္ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ၾကရတဲ့ က်င့္ဝတ္မ်ားေၾကာင့္ရယ္ေၾကာင့္ သည္ကိစၥမွာ ေယာက္်ားသားမ်ားေလာက္ မစြန္႔စားရဲရွာၾကဘူး၊ စြန္႔စားဖို႔ေနေနသာသာ၊ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ရဲရွာၾကဘူး။

(ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက လူဆိုတဲ့သတၱဝါေတြမွာ ျဖစ္တတ္ျမဲ မႊန္စိတ္ဆိုတာကိုပါ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ေဘာင္မွာ က်ားမ ကြဲျပားမႈေၾကာင့္ အေနအထားေတြလည္း မတူ ျခားနားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႊန္စိတ္ကို ခ်ေဆြးေႏြးရာမွာ မိန္းမသားေတြဘက္က ေစာဒကတက္စရာ အခ်က္အလက္မ်ား ပါရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေယဘုယ်သေဘာလို႔ မွတ္ယူၿပီး ဆင္ျခင္ေပးၾကပါလို႔ စကားခ်ပ္အေနနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံထားခ်င္ပါတယ္။)

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူ႔အႀကိဳက္ဆိုတာ ေျပာင္းေနတတ္စျမဲမို႔ အႀကိဳက္ကို အေျခခံထားတဲ့ “မႊန္စိတ္”ဟာ တည္႐ိုး၊ ျမဲ႐ိုး ထံုးစံမရွိပါဘူး။

ဒါကို နားမလည္တတ္တဲ့ မိန္းမသားမ်ားဟာ အဲဒီ့ “ခ်စ္လွေခ်ရဲ႕၊ မရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္”ဆိုတဲ့ ေယာက်ာ္းသားမ်ား အခ်ိန္တန္လို႔ ေဖာက္ျပားကုန္တဲ့အခါ ဘယ္လိုမွကို နားလည္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေဆြ႕ေဆြ႕ေတြ ခုန္ကုန္ရတတ္ပါတယ္။ ထိုနည္းလည္းေကာင္း ညားခါစကာလအထိ ခ်စ္မဆံုး၊ ႀကိဳက္မဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူ(လို႔ထင္မွတ္ထားသူ)ဟာ အိမ္ေထာင္သက္ေတြ ၾကာလာေလေလ၊ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလေလလို႔ ခံစားလာရတာမ်ိဳးဟာလည္း အဲဒီ့ “မႊန္စိတ္ကို အေျခခံတဲ့ ဆက္ဆံေရး”ကို အဟုတ္မွတ္မႈရဲ႕ ရလာဒ္ပါပဲ။

အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ

အခ်စ္ဆိုတာ တမင္ ဖန္တီးယူလို႔လည္း မရ၊ ဇြတ္အတင္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔လည္း မရစေကာင္းတဲ့အရာလို႔ ပထမဆံုး ဖြင့္ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ဒါျဖင့္ ေစာေစာကေျပာေနတဲ့ “မႊန္စိတ္”ဆိုတာကေရာ တမင္ ဖန္တီး ယူလို႔ ရႏိုင္သလားလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့အထိက တမင္ ဖန္တီးလို႔ မရပါဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့အဆင့္ကေန စြဲလမ္းႏွစ္သက္တာ၊ စံုမက္လာတာကိုလည္း တမင္ ဖန္တီးလို႔ မရဘဲ သူ႔အလိုလို ျဖစ္ေပၚလာတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုပဲ “အခ်စ္”ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ ကပ္ေပးလိုက္မိခ်ိန္မွာေတာ့ “မႊန္စိတ္”ကို “သတိမဲ့” ပ်ိဳးယူလိုက္ရာ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ့မွာတင္ အယူအေကာက္ေတြ အကုန္လြဲၿပီး ထိန္းမႏိုင္၊ တားမရတဲ့ ဇာတ္လမ္းစံု ေပၚလာရေတာ့တာပါပဲ။

“အခ်စ္”ဆိုတာက်ေတာ့ မႊန္စိတ္လို ႐ုတ္ခ်ည္း ျဖစ္ေပၚျခင္း မရွိပါဘူး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ “ခ်စ္လွေခ်ရဲ႕၊ ႀကိဳက္လွေခ်ရဲ႕”လို႔ ကုန္းေအာ္မိရေလာက္ေအာင္ “အခ်စ္(အစစ္)”က မႏံုျခာလွပါဘူး။

“ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္တယ္”တို႔၊ “ေရစက္ေဟာင္း”တို႔ဆိုတာက သီခ်င္းထဲ၊ ဝတၳဳထဲက စကားလံုးသက္သက္ေတြပါ။ တကယ္က အခ်စ္က မ်က္စိ မရွိတဲ့အတြက္ မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။

“ျမင္တယ္”ဆိုတာ အာ႐ံုပါ။ အဲဒီ့ အာ႐ံုက ဦးေႏွာက္ကို ေစ့ေဆာ္လိုက္တဲ့အခါ ႀကိဳက္ျခင္း၊ မႀကိဳက္ျခင္းေတြ ျဖစ္ေပၚလာတတ္စျမဲပါပဲ။ အဲဒါကိုပဲ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္သြားတယ္လို႔ ေျပာရင္ အမွားႀကီး မွားပါလိမ့္မယ္။ အမွန္က ႀကိဳက္မိတာကို သက္သက္မဲ့ “လံုးခ်”ခ်င္ေဇာနဲ႔ “ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ ဘာေၾကာင့္မ်ားခ်စ္ခ်င္တယ္”ေတြ၊ ဘာေတြဆိုၿပီး စြတ္တင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။

အခ်စ္က မ်က္စိ မရွိပါဘူး။ “ျမင္ၿပီးမွ ခ်စ္တယ္”ဆိုတဲ့ စကားထဲက “ခ်စ္”ဟာ တကယ္ေတာ့ “ခ်စ္ျခင္း(အစစ္)”ရဲ႕ အနက္နဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ အဲဒီ့“ခ်စ္”က “ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္”ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းထဲက “ခ်စ္”မ်ိဳး၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းမွာ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို “သည္ကေလးေလးက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ”ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးမွာျဖစ္ေစ၊ “သည္ထဘီဆင္ေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္”ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေစပါဝင္တဲ့ “ခ်စ္”ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရရဲ႕ေလးပင္မႈေလာက္နဲ႔ သံုးမိတဲ့ “ခ်စ္”စကားဟာ မႊန္စိတ္နဲ႔ ယွဥ္ေနတတ္ပါတယ္။

“အခ်စ္ေယာင္”ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးပါ။ အဲဒီ့အခ်စ္မ်ိဳးကိုေတာ့ “ကုန္းေအာ္ခ်စ္”လို႔ေတာင္ ေခၚႏိုင္ျပန္ေသးတယ္။

ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ “ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္”လို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ေအာ္ဟစ္ ျမည္တမ္းေနၿပီး ကိုယ့္ကို ျပန္မခ်စ္ေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္သြားတတ္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးပါ။
တစ္နည္းအားျဖင့္ “အတၱဗဟိုျပဳအခ်စ္”လို႔လည္း ေခၚမယ္ဆို ေခၚႏိုင္ပါေသးတယ္။ ငါ့ကို ျပန္ခ်စ္ရင္ခ်စ္၊ မခ်စ္ရင္ နင့္ကို ငါ ဆက္မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာမ်ိဳးဟာ တကယ္ေတာ့ “အခ်စ္ေယာင္”ပါ။

တစ္ခါတစ္ရံမွာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ တစ္ေကာင္ေကာင္ကိုျဖစ္ေစ ခ်စ္လွပါေခ်ရဲ႕ေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ဂ႐ုေတြ လႊတ္စိုက္ေနမိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ခံလူ၊ ဒါမွမဟုတ္ သတၱဝါဆီက တံု႔ျပန္ဂ႐ုစိုက္မႈကို ျပန္မရတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ခ်ဥ္ေတြ ေပါက္လာၿပီး “သင္းေတာ့လား၊ ေနႏွင့္ဦးေပါ့။ ငါမရွိမွ ငါ့တန္ဖိုးကို သိမယ္။ ငါက ေစတနာ ထားရသေလာက္၊ ခ်စ္ရသေလာက္ သင္းကျဖင့္ ငါ့တစ္ဝက္ေလာက္ေတာင္ ငါ့အေပၚ သိတတ္မႈ မရွိဘူး”စသျဖင့္ ဘာဘာညာညာေတြ ေတြးမိ၊ ရြတ္မိ ကုန္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးက “ခ်စ္တယ္”လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ရင္းနဲ႔ “အခ်စ္ခံခ်င္တယ္”ဆိုတဲ့ အတိတ္စိမ္းကို ေပးေနတဲ့ “အခ်စ္ေယာင္”ပါ။

တပ္မက္မႈကို အေျခခံေနတဲ့ “ရမၼက္”ေၾကာင့္ အခ်စ္ေယာင္ျဖစ္လာရတာပါ။ ဒါကိုေတာ့ အဂၤလိပ္လို PASSION လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။

အခ်စ္ (အစစ္)

တကယ့္အခ်စ္ (အစစ္)၊ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက အဲဒါေတြေလာက္ မေပါ့ပါဘူး။ အဲဒီ့ “အခ်စ္(အစစ္)”က သိပ္ပါးရည္နပ္ရည္ရွိတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက အခ်ိန္ ယူတာကိုး။

အခ်စ္တစ္ခု ျဖစ္လာဖို႔အတြက္က ပေယာဂေတြ အမ်ားႀကီး လိုတယ္။ အဲဒီ့ ပေယာဂေတြထဲမွာ “လွပတင့္တယ္မႈ”ဟာ သိပ္ေနရာမရတတ္ဘူး။ အခ်စ္က မ်က္စိ မပါတဲ့အတြက္ “႐ုပ္”ကိစၥဟာ အခ်စ္မွာ အဓိက ဇာတ္လိုက္ မဟုတ္ဘူး။ ဇာတ္ပို႔ဆိုရင္ေတာင္ “ျဖတ္ေလွ်ာက္”ေလာက္ ရိပ္ခနဲသာ ပါဝင္ခြင့္ရတဲ့ အႏုဉာတ ဇာတ္ပို႔မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

“အခ်စ္(အစစ္)”ရဲ႕အဓိက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္က “နီးစပ္မႈ” (familiarity) ပါ။ ဒါျဖင့္ နီးစပ္တိုင္း ခ်စ္ၾကသလားကြာလို႔ ေမးစရာ ရွိလာရျပန္တယ္။ အဲသလိုဆိုရင္ေတာ့ အေျဖရ ကsပ္ခ်င္ခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက နီးစပ္ျခင္းဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အျမဳေတ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ သည္ေနရာမွာ “အျမဳေတ” (catalyst)လို႔ ဆိုလိုက္တာကို ဂ႐ုစိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့ အျမဳေတ ေပၚမွာမွ အျခား၊ အျခားေသာ ပေယာဂ ေပါင္းစံု ပူးလာဖို႔ လိုပါေသးတယ္။

နီးစပ္မႈေၾကာင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္မႈ (friendliness) ေပၚလာရပါတယ္၊ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္မႈေနာက္မွာ ႏွစ္လိုျခင္း (admiration) ဆိုတာ ေပၚလာပါ မယ္။ “ႏွစ္လိုျခင္း”ဟာ “ႏွစ္သက္ျခင္း (like)”ဆိုတာနဲ႔ မတူတာကိုလည္း သတိထားရပါဦးမယ္။ ႏွစ္သက္တယ္ဆိုတာက ႀကိဳက္တဲ့အဆင့္မွာတင္ ရပ္ေနပါတယ္။ “ႏွစ္လို”တဲ့အခါမွာေတာ့ ႏွစ္သက္႐ံုမက လိုလားတာေတြပါ ပါလာတယ္။ လိုလားရာမွာလည္း မိမိအတြက္တင္မက တစ္ဖက္သားအတြက္ပါ ကိုယ္က လိုလိုလားလား ရွိလာတာကိုမွ ႏွစ္လိုတာလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

အဲသလိုနဲ႔ တစ္ဖက္သားအေပၚ တန္ဖိုးထားႏိုင္လာတယ္ (appreciation)၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာ တြယ္တာလာႏိုင္တယ္ (attachment)၊ ျမတ္ႏိုးလို႔ လာႏိုင္ပါတယ္ (affection)။ အဲဒီ့ကမွ ေနာက္ဆံုး အဆင့္အေနနဲ႔ က႐ုဏာစိတ္ (compassion)ကလည္း ဆီးမႏိုင္၊ တားမရေအာင္ ပြားလာပါေတာ့တယ္။

အဲသလိုနဲ႔ နီးစပ္မႈကို အေျခခံၿပီး တေငြ႕ေငြ႕ ဖြဲ႕တည္လာတဲ့ အခ်စ္ (အစစ္)ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝထဲကို ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတဲ့ အခိုက္အတန္႔ကို အဲဒီ့လူကိုယ္တိုင္က သတိမထားမိလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္နည္းေျပာရရင္ တစ္ဖက္သားအေပၚ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ကာလက စၿပီး ခ်စ္မိသြားတယ္ဆိုတာကို တိတိပပ အေျပာရ ခက္ေနတတ္ပါတယ္။

အဲဒါဟာ အခ်စ္ပါလို႔ ႏႈတ္နဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ ျမည္တမ္းလိုက္ဖို႔လည္း အလြန္ ဝန္ေလးေနရတတ္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔၊ အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ခမ္းခမ္းနားနားႀကီး တည္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ရပ္ကို “အခ်စ္”ရယ္လို႔ ခပ္ႏုတ္ႏုတ္ အမည္ေပးလိုက္ရမွာကိုေတာင္ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ေနရတတ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ ပုဂၢလိက အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ အေတြးအျမင္အရ အဲဒါဟာ “အခ်စ္ (အစစ္)” ျဖစ္ေနပါတယ္။

အခ်စ္(အစစ္)ရဲ႕ ဝိေသသလကၡဏာမ်ား

အခ်စ္(အစစ္)မွာ ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်စ္ျခင္း၊ မခ်စ္ျခင္းဟာ အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူး။ ထိုနည္းတူ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဖိုးစားနား (physical considerations) ေတြလည္း သိပ္ကိစၥမရွိေတာ့ဘူး။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဖိုးစားနားဆိုတာက အလွအပေတြ၊ ပိန္တာ၊ ဝတာေတြအျပင္ ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာျခင္းဆိုတဲ့ ဒြါရခံစားမႈမ်ားပါ ပါဝင္လာပါတယ္။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ အခ်စ္(အစစ္)မွာ သိပ္ အဓိက မက်ေတာ့ပါဘူး။

တစ္နည္းအားျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ၿငိတြယ္မႈ (mental attachment) သေဘာ ပိုေဆာင္လာပါတယ္။

ထို႔အတူ စြန္႔လႊတ္ဖို႔၊ အနစ္နာခံေပးဖို႔လည္းဝန္မေလးေတာ့ဘူး။ အခ်စ္ (အစစ္) ရင္မွာျဖစ္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ စိတ္လက္ ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ လိုအင္ဆႏၵမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးမိလာတတ္ပါေတာ့တယ္။ ေစတနာ ႏိုးေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါလိမ့္မယ္။

အခ်စ္(အစစ္)မွာ “ကိုယ့္အတြက္”ဆိုတာ ပါးရွားသြားၿပီး “သူ႔အတြက္”ကသာ မ်ားမ်ားလာတယ္၊ “ကိုယ့္လိုဘ”ထက္ “သူ႔လိုဘ”ကို ပိုတြက္လာတယ္။ “ကိုယ့္ဆႏၵ”ထက္ “သူ႔အႀကိဳက္”ကို ပိုလိုက္မိေနတတ္ပါတယ္။

အဲဒီ့ အခ်စ္(အစစ္)ဆိုတာ ဖိုနဲ႔မ၊ တစ္မိသားနဲ႔ တစ္မိသား၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္ခ်င္း ခ်စ္ျဖစ္ၾကတဲ့ “ကိေလသာခ်စ္”မွာလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္၊ “၅၂၈ခ်စ္”လို႔ ေခၚၾကတဲ့ မိဘနဲ႔ သားသမီးအခ်စ္မွာလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္၊ ေမာင္ခ်စ္၊ ႏွမခ်စ္၊ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကတဲ့အခ်စ္ေတြမွာလည္း တကယ့္ အခ်စ္(အစစ္)ဆိုတာ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ (အဲ… သို႔ေသာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ရွားတတ္ပါတယ္။)

တကယ္ အခ်စ္(အစစ္)နဲ႔ ခ်စ္လာရင္ သားသမီးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လင္သားကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ဇနီးသည္ကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာင္ႏွမကို ျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းကိုျဖစ္ျဖစ္ “ခ်စ္လွေခ်ရဲ႕”လို႔ ေျပာျဖစ္ခ်င္မွ ေျပာျဖစ္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီ့ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း၊ ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္း၊ စိတ္ခ်မ္းသာရာ ခ်မ္းသာေၾကာင္းအတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပံ့ပိုးေပးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသလို ကိုယ့္ခ်စ္သူ တိုးတက္ေစဖို႔၊ ေကာင္းေစဖို႔၊ စိတ္ခ်မ္းသာေစဖို႔ အေရးေတြမွာ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ တစ္ခုတည္းကို ပဓာန ထားၿပီး ဇြတ္အတင္းလုပ္ယူတဲ့ နည္းမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ အလိုလို ေရွာင္တတ္သြားတယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူရဲ႕ ပကတိအေနအထားကို လက္ခံႏိုင္လာတယ္၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံကိုေရာက္ေအာင္ သိမ္းသြင္းယူဖို႔၊ ျပဳျပင္ယူဖို႔ အားမထုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါဟာ အခ်စ္(အစစ္)ရဲ႕ အထူးျခားဆံုး ဝိေသသလကၡဏာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စဥ္းစားစရာ

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ အေဖတို႔၊ အေမတို႔ကလည္း ေျပာၾကဖူးတယ္၊ သားေတြ၊ သမီးေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္၊ မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕ကလည္း ေျပာဖူးတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူသက္ထားကလည္း ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႔ေတြကို ခ်စ္လွေခ်ရဲ႕၊ ႀကိဳက္လွေခ်ရဲ႕လို႔ ေျပာခဲ့၊ ေျပာဆဲပါ။

ထို႔အတူ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ ရွိပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ၾကရာမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ အရာဝတၳဳ၊ လူပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ႕ ရွိရင္းစြဲ ပကတိ အေျခအေနကို လက္ခံဖို႔ ထက္ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံေတြ မဝင္၊ ဝင္ေအာင္ ဇြတ္အတင္း သြတ္သြင္းယူတဲ့အလုပ္ကို ကိုယ္တိုင္လည္း ခံစားခဲ့ဖူးတာ၊ သူတစ္ပါးအေပၚမွာလည္း လုပ္မိသြားတတ္ခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။

သည္အခါမ်ားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆိုရင္ တစ္ကြက္ခ်န္၊ တစ္ပတ္ေလွ်ာ့ ေတြးတတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္တို႔ ဓမၼတာအတိုင္း “အခ်စ္”ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို အကာအကြယ္ ယူတတ္ခဲ့မိတာေတြကို ျပန္ဆင္ျခင္မိလာတယ္။ အဲသလို ဆင္ျခင္မိလာျခင္းနဲ႔အတူ အဲဒီ့“အခ်စ္”ဆိုတဲ့ “အလြယ္သံုး ေဝါဟာရ”ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သံသယ ျဖစ္လာရပါေတာ့တယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္မွာမွ “အခ်စ္(အစစ္)”ဆိုတာ နဲ႔ ခလုတ္တိုက္မိၿပီး ဘြားခနဲ သြားေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာတင္ “အခ်စ္”လို႔ ထင္ေယာင္မွားမႈ (အခ်စ္ေယာင္) ေတြကိုပါ သတိထားမိလာခဲ့ရတယ္။

အဲဒီ့မွာတင္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခ်စ္(အစစ္)ရဲ႕ေသခ်ာတဲ့ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကိုပါ ေတြ႕လာရပါတယ္။

အမွန္က “အခ်စ္ (အစစ္)”ဆိုတာ “တစ္ဖက္သားဆီက တံု႔ျပန္ခ်စ္ကို လံုးဝ ထည့္တြက္မေနေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ဖို႔၊ ကိုယ့္အႀကိဳက္၊ ကိုယ့္ဆႏၵ၊ ကိုယ့္လိုဘဆိုတာေတြ ကင္းစင္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပကတိ အေနအထားကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ လက္ခံႏိုင္စြမ္း ရွိတဲ့၊ သူ႕အတြက္ သက္သက္ကိုသာ ခပ္ရဲရဲ စဥ္းစားေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ”သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲလိုက္မိသြားပါၿပီ။

စာဖတ္သူမ်ားလည္း စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးလား။

(၁၉၉၈ မတ္လထုတ္ သရဖူမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၄၀၀၉၅၉၀၅၀၉ နဲ႔ လက္တြဲေဖာ္စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၆ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ ပံုႏိွပ္ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈ အႏုပညာ စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားတာေလးကို တင္ဆက္လိုက္တာပါ။ ပထမအႀကိမ္ကို ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။)